Women at War

 

De U.S. Army WAC in WO2 – Een Introductie

 

door Emmelie Geeraedts

 

Deel 1: De WAAC (1942-1943)

De Tweede Wereldoorlog begon voor de Verenigde Staten met de grootschalige Japanse aanval op Pearl Harbor, Hawaii, op 7 december 1941. Deze vernietigende aanval lanceerde het voorheen isolationistische Verenigde Staten gelijk in de oorlog die in Europa al sinds 1939 gaande was.
Tijdens het Interbellum, de tussenoorlogse periode, had men het overgrote merendeel van de vrouwen in militaire dienst ontslagen omdat men niet nóg zo’n grote oorlog verwachtte na de Eerste Wereldoorlog, maar nu was het meteen tijd om de vrouwen van de Verenigde Staten toch weer in te schakelen om hun rol te spelen tijdens dit nieuwe wereldwijde conflict.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog hadden vrouwen al in de Army Nurse Corps (ANC; est. 2  februari 1901) en Navy Nurse Corps (NNC; est. 13 mei 1908) gezeten, en kleinere aantallen hadden in eenvoudige en traditioneel vrouwelijke beroepen gewerkt voor de U.S. Army Signal Corps, U.S. Navy en U.S. Marine Corps. Nu men realiseerde dat er veel meer mannen nodig waren voor gevechtsfuncties in deze nieuwe strijd was het tijd om de Amerikaanse vrouw in grotere getalen in te schakelen.
Beide nurse korpsen konden relatief snel beginnen met rekrutering, en al gauw richtte de U.S. Navy de WAVES (Women Accepted for Volunteer Emergency Service; est. 30 juli 1942) op, vormde de U.S. Marine Corps simpelweg de Women’s Reserve (USMCWR; est. 30 juli 1942), en creëerde de U.S. Coast Guard de SPARS (naar hun motto ‘Semper Paratus – Always Ready’; est. 23 november 1942) om ook binnen al hún gelederen vrouwen in te zetten.

afb: Rekruteringsposters voor de 5 andere militaire organisaties voor vrouwen in de VS (L-R): ANC, NNC, WAVES, USMCWR, SPARS.






 

De eerste van deze nieuwe vrouwenkorpsen was echter opgericht binnen de U.S. Army op 15 mei 1942: de Women’s Army Auxiliary Corps (WAAC). Zoals boven geschreven: er waren meer mannen nodig voor gevechtsfuncties, iets wat vrouwen absoluut niet mochten in de Verenigde Staten in de jaren ’40. Dus opperde Congresswoman Edith Nourse Rogers het idee dat er vrouwen ingeschakeld moesten worden om deze mannen te vervangen in alle ondersteunende functies. Ze ondervond veel weerstand voor haar plan, maar met U.S. Army Generaal George Marshall, Secretary of War Henry Stimson, én First Lady Eleanor Roosevelt aan haar kant stemde men er uiteindelijk toch mee in.
De WAAC zou geleid gaan worden door de Texaanse Oveta Culp Hobby (19 januari 1905 – 16 augustus 1995) die in 1941 en 1942 het hoofd van de ‘Women’s Interest Section’ van de ‘War Bureau of Public Relations’ was en in deze functie het grondwerk heeft gelegd voor het dienen van Amerikaanse vrouwen in militaire capaciteit tijdens WO2.

afb: Director, later Colonel, Oveta Culp Hobby was de commandant van de WAAC (later WAC)
van 1942 t/m 1945. Ze ontving de Army Distinguished Service Medal voor haar inzet tijdens WO2.

 

Er werd besloten dat de WAACs vooral eenvoudige en meer traditionele vrouwelijke beroepen gingen uitvoeren bij de U.S. Army zoals administratief medewerker, chauffeur, kok, bakker, postmedewerker, stenograaf, en medisch assistent. Ze kregen geen gelijke militaire rechten, gelijke rangen, of gelijk loon. Dit werd benadrukt door het woord ‘Auxiliary’ in de naam van het korps: de vrouwen werden slechts als hulp gezien en niet als volwaardige militairen.  De basiseisen voor de WAACs waren dat ze tussen de 21 en 44 jaar moesten zijn, goede gezondheid moesten hebben, getrouwd of alleenstaand waren, zeker 2 aanbevelingen hadden van professionals, het Amerikaanse staatsburgerschap moesten hebben, geen kinderen onder de 14 jaar hadden, en minimaal 2 jaar ‘high school’ hadden voltooid.


Een rekruteringsposter van de WAAC.
Er werd niet alleen nadruk gelegd op patriottisme, maar ook op het feit dat de WAAC haar vrouwelijkheid behield
met o.a. make-up en een net kapsel. (1942).


Rekruten worden op een treinstation opgehaald door
WAACs om naar Fort Des Moines, Iowa te gaan voor basic training (1942).

Wel kregen WAACs bijna dezelfde basistraining. Deze duurde 4 weken en bestond uit o.a. kaartlezen, militaire etiquette en gebruiken, gymnastiek en sport, militaire geheimhouding, en lessen over hoe de U.S. Army in elkaar stak. Vrouwen die geen bruikbare vooropleiding of baan hadden gehad, of die zich juist in een specifiek beroep gingen specialiseren kregen vervolgens nog 5-12 weken extra training. De lengte hing af van het beroep. Specialistenopleidingen waren bijvoorbeeld de opleidingen voor kok, fotografisch laborant, tandarts assistent, medisch laborant, en chauffeur/monteur gemotoriseerd transport. Na 3 maanden diensttijd kon een WAAC zich opgeven voor de officiersopleiding. Als ze toegelaten werd op de ‘Officer’s Candidate School’ duurde haar extra training zo’n 12 weken.



WAACs lopen de trappen af van het HQ gebouw van de WAAC in Fort Des Moines, Iowa (1942).


Nieuwe WAACs leren militaire drill op Fort Des Moines, Iowa (1942).   


WAACs krijgen gasmaskertraining voordat ze naar Europa gaan (Daytona Beach, Florida; november 1942).

 

Het eerste uniform van de WAAC was geen succes. De mannen die de uniformen voor de U.S. Army maakten hadden nog niet eerder uniformen voor vrouwen gemaakt en baseerden zich op patronen voor mannenuniformen. Het resultaat was dat het WAAC uniform zakkig en oncomfortabel was. Absoluut niet flatterend en zeker niet geschikt om nieuwe WAACs aan te trekken. Daarnaast moesten ze in het begin tijdens de praktische training het ook nog doen met veldoveralls voor mannen die slechts in twee maten leken te bestaan voor de vrouwen: te klein en te groot. Later verbeterde dit wel, maar het duurde tot zomer 1943 voordat de betere verbeteringen werden doorgevoerd.               

AFB:  Een WAAC officier en twee WAAC enlisted women laten de nieuwe Class A uniformen zien. L-R: officier (winter), enlisted (zomer), en enlisted (winter) (1942).

De WAAC kreeg wel een eigen korps insigne: Pallas Athene. Deze Griekse godin van wijsheid en oorlog werd gekozen als symbool voor de WAAC. Daarnaast kregen WAACs ook een eigen hoed insigne, en een speciale patch. Dit alles om ook visueel te benadrukken dat ze niet echt militair waren, maar ‘slechts’ hulptroepen in uniform. Zelfs de knopen op hun nette uniform, de Class A (zie de foto hierboven), hadden niet het officiële militaire Amerikaanse zegel maar de speciale WAAC adelaar net zoals op het hoed insigne.

 




Een originele afbeelding met alle WAAC insignes. Deze waren allemaal goud-kleurig



De WAAC patch die onder de stoffen rangen gedragen werd op de linkermouw door WAACs.

 

De WAACs dienden niet alleen in de ‘Continental United States’ (CONUS), maar ook in overzeese gebieden. Hoewel er ook voor dit plan eerst enige weerstand was, besefte men gelukkig al gauw dat de WAACs in andere delen van de wereld ook gewoon nodig waren om de Amerikaanse vechtende troepen te ondersteunen.

 

Op 22 december 1942, zo’n vijf á zes weken na de geallieerde invasie aldaar, was het zover: de eerste WAACs arriveerden in Noord-Afrika. Deze vijf officieren zouden daar dienen op Generaal Eisenhower’s hoofdkwartier in Algiers (Algerije). Een maand later arriveerde de eerste WAAC eenheid in Algiers: de 149th Post Headquarters Company. Ze waren taalkundigen en specialisten van het allerhoogste niveau bij de U.S. Signal Corps, en voegden zich bij Eisenhower’s hoofdkwartier. De generaal was buitengewoon tevreden met ‘zijn’ WAACs en raadde de inzet van meer WAACs in het algemeen erg aan!

 

 


De eerste WAAC unit overzees arriveert in Noord-Afrika. Deze Army truck vertrekt vanuit de haven met een lading aan enthousiaste WAACs naar het hoofdkwartier van Lt. Gen. Eisenhower (1943).


Major Westray Battle Boyce, WAAC Staff Director, North African Theater (NAT), leest de orders voor over het vervangen van de enlisted mannen van de ‘adjutant’s general office’ door enlisted vrouwen (Algiers,


General Henri H. Giraud inspecteert WAACs tijdens een kleurrijke ceremonie in Noord-Afrika (1943).


 Algerije, Noord-Afrika, 1943).

De eerste WAACs in Europa arriveerden op 15 februari 1943 in Engeland. Het waren twee WAACs officiers die als ‘telephone supervisor’ en ‘assistant to the 8th Air Force’ dienden. Op 11 mei 1943 kwam een vooruit gestuurde groep WAACs aan in Schotland om het VK voor te bereiden op een grote groep WAACs uit de VS. Deze grote groep kwam aan op 16 juli 1943 in Engeland. Het was de First WAAC Separate Battalion onder leiding van Captain Mary A. Hallaren, en deze bestond uit 557 enlisted vrouwen en 19 officieren. Zij werden allemaal aan de 8th Air Force toegewezen.






De eerste WAACs in Europa meren aan in een haven in Schotland (11 mei 1943).





De eerste WAACs in Europa worden begroet door een militaire doedelzakband bij aankomst in Schotland (11 mei 1943).

 

Ondanks alle tegenstanders van de WAAC, zowel bij de oprichting als tijdens de ontwikkeling, hadden de WAACs zich niet uit het veld laten slaan. Onvoorwaardelijke steun van degenen die in het begin het plan al hadden gesteund was altijd aanwezig. Tijdens een grote lastercampagne in 1943 waarbij geclaimd werd dat alle WAACs prostituees, lesbiennes, en mannen-stelers zouden zijn, kregen de vrouwen publiekelijk steun van onder andere Secretary of War Henry Stimson die deze roddels als totale onzin verklaarde: “sinister rumors aimed at destroying the reputation of the WAAC are absolutely and completely false.”

afb: Een krantenartikel waarin Secretary of War Henry Stimson
de anti-WAAC roddels ontkracht (Daily News, 1943).


Het bleek dus dat de vrouwen van de Women’s Army Auxiliary Corps meer dan hun mannetje stonden als ‘hulpmilitairen’ bij de U.S. Army. Met zulke goede prestaties en toewijding, ondanks alle tegenwerkingen, zat er dus maar één ding op: Een volledig militaire status toekennen aan de WAAC. Het wetsvoorstel werd door President Franklin D. Roosevelt ondertekend op 1 juli 1943, en op 1 september 1943 ging hij officieel in. De Women’s Army Corps (WAC) was geboren!


 






Een WAC T/5 verwijdert de WAAC tab patch van de mouw van haar collega n.a.v. de transitie van WAAC naar WAC (1943).









 

 Women at War

 

De U.S. Army WAC in WO2 – Een Introductie

 

door Emmelie Geeraedts

 

 

Deel 2: De WAC (1943-1945)

De verandering van WAAC naar WAC in zomer 1943 betekende ongelooflijk veel voor de WACs zelf, zowel in theorie als in de praktijk. Veel meer nieuwe deuren gingen voor hen open, en niet alleen de Amerikaanse maatschappij ging nu eindelijk zien waar deze vrouwen écht toe in staat waren maar zelfs de hele wereld…
De wet, die op 1 juli 1943 door President Franklin Delano Roosevelt ondertekend werd, waardoor de WAAC de WAC werd, hield in dat deze vrouwen vanaf 1 september 1943 een volledig gelijkwaardige militaire status kregen: gelijke rangen, gelijk loon, en gelijke rechten. Vrouwen mochten nog steeds niet in gevechtsfuncties dienen, maar het was zeker een hele stap vooruit!
De maatschappelijke mening over de WACs was nu ook merendeels positief. De haatcampagne in 1943 had gelukkig amper effect gehad en de steun van beroemde generaals en politici juist des te meer. Daarnaast waren de effecten van de inzet van de WAACs veelvuldig in het nieuws geweest, en dit was ook voor het algemeen publiek in de Verenigde Staten bewijs dat deze vrouwen simpelweg onmisbaar waren én zelfs essentieel waren voor het helpen functioneren van de U.S. Army.
Daarnaast veranderde de leeftijdsmarge voor rekruten van 21-44 jaar naar 20-49 jaar waardoor meer vrouwen zich konden aanmelden. Verder bleven de basiseisen gelijk: goede gezondheid, getrouwd of alleenstaand, zeker 2 aanbevelingen van professionals, in bezit van Amerikaanse staatsburgerschap, geen kinderen onder de 14 jaar, en minimaal 2 jaar ‘high school’ voltooid.





Bij de verandering van WAAC naar WAC kwamen er ook nieuwe rekruteringsposters. Het vrouwelijke aspect bleef benadrukt worden (L), maar ook de serieuze kant van de oorlog werd aangestipt (M). Er werd nu ook opgeroepen voor specifieke afdelingen en beroepen (R): bij de U.S. Army Air Forces (USAAF) verzonnen ze zelfs de bijnaam “Air WACs” om meer vrouwen te trekken!

Ook werd de basic training voor WACs pittiger. De duur ging van 4 naar 6 weken, en WACs die overzees gingen kregen extra training. De specialistenopleidingen en officiersopleiding bleven hetzelfde.
Qua beroepen kwam er heel wat bij voor de WACs. In totaal hebben ze tijdens de Tweede Wereldoorlog in zo’n 800 verschillende beroepen bij de U.S. Army gediend! Naast de traditionelere beroepen die ze bij de WAAC al vervulden, zo’n 200 verschillende soorten, kwamen er dus minder tot niet-traditionele beroepen bij. Je kon WACs tegenkomen in beroepen zoals slager, lasser, elektricien, ‘parachute rigger’, wapenmeester, plaatstaalbewerker, marechaussee, en röntgentechnicus.


foto rechts: WACs ervaren de effecten van een gaskamer tijdens basic training.

 

 



Een WAC bakker maakt brood. Dit was één van de traditionelere beroepen die WACs vanaf het begin al mochten doen.



Een WAC wapenmeester aan het werk (Camp Campbell, Kentucky, 1944). Hoewel ze zelf geen wapens mochten dragen, mochten WACs er wel mee werken en er les over geven.


Twee WACs in de winter off-duty jurk in Parijs (1944).

Uiteraard werden ook de uniformen van de WACs verbeterd. Het waren niet langer de zakkige en oncomfortabele Class A’s die op mannenpatronen gebaseerd waren, maar passende nette uniformen die in verschillende maten en types verkrijgbaar waren. Ook de werk- en velduniformen waren nu echt aangepast aan de vrouwelijke lichaamsvorm. De M43 veldjas voor vrouwelijke militairen had zelfs schoudervullingen en een koord waarmee de taille benadrukt kon worden; helemaal in lijn met de mode van die tijd. En er was zelfs een “off-duty” jurk zodat WACs zich wat vrouwelijker konden voelen tijdens het uitgaan.






Vier WACs bezoeken de Taj Mahal in Agra, Uttar Pradesh (India, 1944-1945).




Een WAC Technical Sergeant groet Generaal Chiang Kai-Shek en zijn vrouw Madam Soong Mei-Ling tijdens een thee receptie in Chungking (China, 1945).


Het aandeel WACs dat overzees ging groeide ook gestaag. Ze waren nu niet langer nieuwe wereld voor hen open.alleen vertegenwoordigd in Noord-Afrika en het Verenigd Koninkrijk, maar er ging een hele
De aanwezigheid in Noord-Afrika bleef dus, maar werd ook uitgebreid naar het Midden-Oosten en naar het Verre Oosten. Zo dienden er ook WACs in het kleinere China-Burma-India Theater (CBI). De eerste groep, zo’n 287 vrouwen, betrof ‘Air WACs’ die werkten bij de Army Air Forces Headquarters in Calcutta, India. Ze kregen een warm welkom en integreerden naadloos in het reeds opgezette systeem daar. Uiteindelijk zouden hier 400 WACs komen te werken. Later in de oorlog, in augustus 1945, werden diezelfde WACs binnen de CBI ook uitgezonden naar Chungking, China, toen het AAF HQ daar naartoe verhuisde.

WACs gingen ook verder Europa in. Ze dienden buiten het Verenigd Koninkrijk o.a. ook in Frankrijk, België, Italië, en Duitsland. Er werden in totaal 8.316 WACs uitgezonden naar de ETO tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het merendeel diende voorafgaand aan D-Day vooral bij de USAAF in het VK, het enige onderdeel van de U.S. Army dat op dat moment direct betrokken was bij gevechtshandelingen in de Europa.
De eerste WACs op het vasteland van Europa waren de Fifth Army WACs. Deze vrouwen kwamen, via Napels, op 17 november 1943 aan in Caserta. Ze pasten zich naadloos aan in het gebied en aan de omstandigheden, en ze zaten soms slechts 20 kilometer achter het front. Generaal Mark Clark noemde hen “perhaps the best integrated unit in the theater”, en deze 60 WACs kregen zelfs de uitzonderlijke eer om de groene Fifth Army sjaal te mogen dragen.
De eerste WACs die na D-Day in Frankrijk arriveerden waren de vrouwen van de 1st WAC Separate Battalion. Zij arriveerden 38 dagen na D-Day om deel uit te maken van de “Forward Echelon, Communications Zone”. Ook deze WACs floreerden onder oncomfortabele omstandigheden en lieten zien dat vrouwen wel degelijk als militair in oorlogstijd konden dienen. Hun moraal bleef hoog omdat ze bijna altijd direct merkten dat hun aandeel in de ‘war effort’ er echt toe deed.
Op het einde van de oorlog was er geen enkele twijfel meer of WACs mee mochten verhuizen naar andere landen en in meer bijzondere posities mochten dienen, en dus werden de vrouwen ook ingezet in Duitsland in o.a. Frankfurt, Wiesbaden, en Berlijn. WACs waren ook aanwezig bij de Potsdam Conferentie als telefonistes op het zogenoemde ‘Victory Switchboard’, en ze verzorgden daarnaast ook de communicatie tussen President Truman en zijn staf in het Witte Huis. Truman bedankte deze WACs nog in een brief voor hun excellente werk!